"Έχεις άραγε σκεφτεί πότε πόσο πολύτιμα είναι
όλα αυτά που θεωρείς δεδομένα, δικά σου,
έχεις διανοηθεί πότε πως όλα αυτά μπορεί
να φύγουν μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου?
Έχεις οραματιστεί πότε πως θα 'ταν η ζωή
χωρίς να έχεις δίπλα σου την οικογένεια σου,
έχεις κλάψει με λυγμούς πότε όταν κάποιος
που αγαπούσες έφυγε και δεν είναι πλέον κοντά σου? ..."
Σήμερα ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση με τα λόγια κάποιου αγαπημένου μου τραγουδιστή,του Ραψωδού Φιλόλογου. Ξεκίνησα με αυτό γιατί δεν νομίζω να έχεις εσύ ή εγώ σκεφτεί ποτέ την ζωή σου χώρις να έχεις δίπλα σου την οικογένεια σου. Τον τελευτέο 1 χρόνο ομως το έχω σκεφτεί άπειρες φορές.
Έχεις νιώσει ποτέ το αίσθημα να δίνεις την ζωή σου για να ζήσει ένας άλλος που αγαπάς? Σου έτυχε ποτέ να δεις ένα από τα ποιό αγαπημένα σου πρόσωπα να μην σε αναγνωρίζει? Σου έτυχε να βλέπεις ένα άτομο αγαπημενο σου να ξεψυχά μπροστά σου και να μην μπορείς να κάνεις κάτι? Ένιωσες ποτέ την οργή για τον θεό που σου πήρε κάτι πολύτιμο?? Εγω το έχω ζήσει!
Θέλω να κλέισω αυτή την ανάρτηση με μια απορία. Αξίζει να στεναχωρηθεί η μητέρα σου όταν πεθάνεις στην γέννα σου?? Αφούς εκεί στον ίδιο "δρόμο" θα καταλήξεις και όταν γεννηθείς.
"...Μην ξεγελιέσαι από τον χρόνο, όλα παρέρχονται,
οι περασμένες στιγμές σε κοιτούν, σε μέμφονται,
μιλώ γι' αυτά που φύγαν και γι' αυτά που έπονται,
γιατί τα λάθος λόγια που 'χεις πει δεν επιστρέφονται.
Μιλώ για όλα εκείνα που δεν εκτιμάς
ή που φοβάσαι να τους πεις πως τα αγαπάς,
μιλώ γι' αυτά που κάθε μέρα προσπερνάς,
που σε περιμένουν κάθε μέρα σπίτι όταν γυρνάς..."
Εδώ είναι το link του τραγουδιού οποιος θέλει να το ακούσει: http://www.youtube.com/watch?v=f5-NGD4A6mI
"Σε μια τόση δα στιγμή γεννιέται και πεθαίνει μια ζωή"
Μαλάκα γράφω γιατί νιώθω και δεν γράφω ποτέ μου για πλάκα...
όλα αυτά που θεωρείς δεδομένα, δικά σου,
έχεις διανοηθεί πότε πως όλα αυτά μπορεί
να φύγουν μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου?
Έχεις οραματιστεί πότε πως θα 'ταν η ζωή
χωρίς να έχεις δίπλα σου την οικογένεια σου,
έχεις κλάψει με λυγμούς πότε όταν κάποιος
που αγαπούσες έφυγε και δεν είναι πλέον κοντά σου? ..."
Σήμερα ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση με τα λόγια κάποιου αγαπημένου μου τραγουδιστή,του Ραψωδού Φιλόλογου. Ξεκίνησα με αυτό γιατί δεν νομίζω να έχεις εσύ ή εγώ σκεφτεί ποτέ την ζωή σου χώρις να έχεις δίπλα σου την οικογένεια σου. Τον τελευτέο 1 χρόνο ομως το έχω σκεφτεί άπειρες φορές.
Έχεις νιώσει ποτέ το αίσθημα να δίνεις την ζωή σου για να ζήσει ένας άλλος που αγαπάς? Σου έτυχε ποτέ να δεις ένα από τα ποιό αγαπημένα σου πρόσωπα να μην σε αναγνωρίζει? Σου έτυχε να βλέπεις ένα άτομο αγαπημενο σου να ξεψυχά μπροστά σου και να μην μπορείς να κάνεις κάτι? Ένιωσες ποτέ την οργή για τον θεό που σου πήρε κάτι πολύτιμο?? Εγω το έχω ζήσει!
Θέλω να κλέισω αυτή την ανάρτηση με μια απορία. Αξίζει να στεναχωρηθεί η μητέρα σου όταν πεθάνεις στην γέννα σου?? Αφούς εκεί στον ίδιο "δρόμο" θα καταλήξεις και όταν γεννηθείς.
"...Μην ξεγελιέσαι από τον χρόνο, όλα παρέρχονται,
οι περασμένες στιγμές σε κοιτούν, σε μέμφονται,
μιλώ γι' αυτά που φύγαν και γι' αυτά που έπονται,
γιατί τα λάθος λόγια που 'χεις πει δεν επιστρέφονται.
Μιλώ για όλα εκείνα που δεν εκτιμάς
ή που φοβάσαι να τους πεις πως τα αγαπάς,
μιλώ γι' αυτά που κάθε μέρα προσπερνάς,
που σε περιμένουν κάθε μέρα σπίτι όταν γυρνάς..."
Εδώ είναι το link του τραγουδιού οποιος θέλει να το ακούσει: http://www.youtube.com/watch?v=f5-NGD4A6mI
"Σε μια τόση δα στιγμή γεννιέται και πεθαίνει μια ζωή"
Μαλάκα γράφω γιατί νιώθω και δεν γράφω ποτέ μου για πλάκα...
