Οι πιο πολλοί απο εμάς άνεργοι να ψάχνουμε μια δουλειά που ίσως να μας φάει όλη την ζωή και τα λεφτά που θα πιάνουμε είναι στο κατώτατο όριο της τρέλας. Αλλά φυσικά θα βγείς να ξοδέψεις τις τελευταίες σου οικονομίες με τους φίλους σου και δεν θα το σκεφτείς καν μόνο όταν βρεθείς με μια άδεια τζέπη και χιλιάδες τύψεις που δεν φύλαξες τα τελευταία σου λεφτά.
Μιλώ απο πείρα. Ξεκινησα και εγώ με το όνειρο να γίνω δημοσιογράφος αφού απο παιδί το ήθελα πολύ. Όταν ήμουν παιδί όμως με γέμιζαν παραμύθια και δεν μου είπαν πόσο πραγματικά σκληρή είναι η ζωή για να βρώ το κουράγιο να συνεχίσω. Τώρα τελευταία άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι το μισό εικοσιτετράωρο της κάθε μέρας μου θα έιναι αφιερωμένο στην δουλειά που επέλεξα με εναν εξευτελιστικό μισθό που δεν θα μου φτάνει καν για τα απαραίτητα. Ίσως τελικά ήταν καλύτερα στην φωλίτσα με την μαμά και τον μπαμπά; Δεν ξέρω ακόμα. Το παλέυω και σκέφτομαι πως θα επιβιώσω καθώς βλέπω επαναστάσεις να αρχίζουν σε όλο τον κόσμο. Οι μάζες ξεσηκώνονται και εγώ κάθομαι απαθής μπροστά στην οθόνη και ακόμα σκέφτομαι. Τελικά αξίζει να ζείς για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει; Κανείς δεν ξέρει.
