Πάντα ήθελα να γράφω ακαταλαβίστικα και η κάθε φράση μου να κρύβει ένα βαθύ νόημα από πίσω που θα λέγεται από στόμα σε στόμα στους αιώνες. Αλλά αποφάσισα πως δεν είμαι για τέτοια. Πάντα τα έβλεπα όλα απλά. Φορούσα απλή μπλούζα, απλό παντελόνι, απλό ρολόι, μάζευα απλά τα μαλλιά μου πίσω, άκουγα απλά τραγούδια, ανησυχούσα για απλά πράγματα, έκανα παρέα με απλούς ανθρώπους και γενικά όλη μου η ζωή ήταν απλά κάτι πρόχειρο. Όταν άρχιζα κάτι με ενθουσιασμό το τέλειωνα με προχειρότητα γιατί στην πορεία βαριόμουν.
Πάντα μου έλεγαν οι γύρω μου, ντύσου και φέρσου πιο γυναικεία, μην βρίζεις, μην καπνίζεις, δείξε τα βυζιά σου για να περάσει το δικό σου, μην τραγουδάς, διασκέδασε τώρα που έχεις την ευκαιρία, παράτα τον γιατί είναι άσχημος, κάνε σεξ μαζί του είναι όμορφος και ίσως μετά να τον κρατήσεις. Αυτά τα πρέπει που σιγά σιγά μπήκαν στο υποσυνείδητο. Άρχισα να ντύνομαι πιο γυναικεία και χρησιμοποιούσα τον γυναικείο τρόπο για να περάσει το δικό μου και είδα πως λειτουργούσε, σταμάτησα να βρίζω, κάπνιζα στα κρυφά, που και πού έδειχνα και τα βυζιά μου γιατί ήταν μέρος του παιχνιδιόυ.
Όταν ρώτησα πώς να γεμίσω αυτό το τεράστιο κενό που έχω στην καρδιά, κανένας δεν ήξερε να μου απαντήσει. Η μοναξιά και τα νιάτα το έκαναν να γίνει τεράστιο σαν μπαλόνι. Ακόμα το έχω. Δεν ξέρω πώς να το ξεφορτωθώ, απλά μερικές φορές το ξεχνάω και το αγνοώ κάνοντας μαλακίες για να ξεχαστώ. Τα απλά πράγματα, τα επιφανειακά που οι άλλοι ήθελαν να μου επιβάλουν δεν με βοήθησαν, το κακό που έκανα στον εαυτό μου δεν με βοήθησε. Έχασα τον εαυτό μου, έχασα και την προσωπικότητα και σφηνώθηκα στο καλούπι που έφτιαξαν οι άλλοι για μένα και προσπάθησα να βολευτώ.
Να είμαι σωστή γυναίκα ούτε και αυτό με βοήθησε. Γιατί το σωστή γυναίκα είναι για τα μάτια του κόσμου πάντα, ο σεβασμός στον εαυτό μας δεν είναι να καθόμαστε σε ένα δωμάτιο να περιμένουμε το ξανθό πρίγκιπα να μας πάρει μακριά. Αυτός είναι ψυχικός καταναγκασμός. Σεβασμός είναι να κάνεις αυτό που νιώθεις και να προσπαθείς πάντα να μένεις ο εαυτός σου, ασέβεια είναι να προσπαθείς να δείξεις ότι είσαι κάτι άλλο. Μόνο και μόνο επειδή είμαι γυναίκα, μόνο και μόνο επειδή θέλω να ζήσω την ζωή μου, μόνο και μόνο που θέλω να μην έχω προβλήματα , η μοναξιά μου μεγαλώνει μέρα με την μέρα. Όχι δεν το λέω για να με λυπηθεί κάποιος, απλά το λέω επειδή η μοναξιά είναι το χειρότερο πράγμα. Ίσως να την αγαπάω για αυτό δεν την σπρώχνω από κοντά μου.
Πονάω, ουρλιάζω στο πλήθος, κλαίω με το πρόσωπο σοβαρό μπροστά στους φίλους μου αλλά δεν με βλέπουν, είναι τυφλοί. Χτυπιέμαι και προσπαθώ να επιβιώσω ακόμα μια μέρα. Μετανιώνω που επέλεξα να είμαι μόνη μου , αλλά δεν θέλω να γυρίσω πίσω αλήθεια. Θέλω να πιεστώ, να μείνω μόνη, να κλάψω να στερέψω τον πόνο.
Δεν είμαι το πιο μίζερο και δυστυχισμένο πλάσμα αλλά νιώθω την δυστυχία με τον δικό μου ξεχωριστό τρόπο.
Και ας θέλω μια αντρική αγκαλιά την νύχτα να με ζεστάνει, και δύο λόγια τρυφερά, και να νιώθω πως κάποιος ζεί για μένα και εγώ για εκείνο. Αλλά όταν χτυπιέμαι στο χορό στις παραλίες και το αλκοόλ ρέει άφθονο στις φλέβες μου και ο καπνός κυκλοφορά στα πνευμόνια μου, η μίζερη πλευρά σβήνεται και ευχαριστώ το Θεό που είμαι μόνη. Γιατί αντρική αγκαλιά ισούται με τεράστια καταπίεση και ατέλειωτες φιλοσοφικές συζητήσεις για να αποδείξω πως οι γυναίκες δεν είναι κατώτερες από τον άντρα, τόσα χρόνια το φωνάζουμε θα βγω εγώ νικητής της συζήτησης; Δεν νομίζω.
Έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι στιγμές που χρειάζομαι κάποιο είναι λιγότερες. Και όσο για το καλούπι που με έβαλαν να ζώ μέσα το έχω σπάσει αν και μου έμειναν κάποια κατάλοιπα που προσπαθώ να τα αποφύγω, αγαπώ τον παλιό μου εαυτό και αποδέχομαι την καινούργια μου συμπεριφορά. Αλλάζω μέρα με την μέρα με τον δικό μου τρόπο.
